ένοχος

-η, -ο (AM ἔνοχος, -ον)

1. αυτός που μπορεί να κατηγορηθεί για αξιόποινη πράξη («ένοχος κλοπής»)

2. αυτός που έχει διαπράξει αθέμιτη ή αξιόποινη πράξη

νεοελλ.

1. αθέμιτος, παράνομος («ένοχες σχέσεις»)

2. ό,τι δείχνει ενοχή, καθετί ενοχοποιητικό («ένοχη σιγή»)

αρχ.-μσν.

άξιος τιμωρίας

μσν.

1. (νομ.) αυτός που υπόκειται σε ενοχή

2. το αρσ. ως ουσ. ο ένοχος

α) υπεύθυνος, αρχηγός

β) ειδικός αξιωματούχος για την είσπραξη φόρων

αρχ.

1. ο υπεύθυνος για περιουσία

2. γεν. υπεύθυνος

3. αυτός που συνδέεται, που συνάπτεται με κάτι.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ενέχω «(συγ)κρατώ, δεσμεύω». Αρχικά, επομένως, η λ. δήλωνε αυτόν που είναι δεσμευμένος ή συνδεδεμένος με κάτι, από όπου ως δικανικός όρος σήμαινε «τον υποκείμενο» στους νόμους και μάλιστα σε μια συγκεκριμένη ποινή για ένα ορισμένο παράπτωμα. Με αυτήν τη σημασία η λ. έγινε συνήθης (περισσότερο από το αρχ. αίτιος) και παρέμεινε μέχρι σήμερα].